Begin augustus is Anne Krikke overleden. Hij was al een tijdje ziek, maar toch kwam het nieuws tijdens mijn vakantie als een schok. Een natuursteenicoon is niet meer. Anne heeft veel voor mij en voor het vakblad NATUURSTEEN betekend. Hij was een vraagbaak, een bijna onuitputtelijke bron van natuursteeninformatie. Vol van verhalen, veel over het verleden. Over de vele restauratieprojecten waar hij bij betrokken was. Over de contacten die hij over de hele wereld had. Over de vele reizen die hij in zijn natuursteenleven had gemaakt.
Afgaand op die verhalen, moet hij wel meer dan honderdtwintig keer in China zijn geweest, vertelde hij mij toen we met een lezersreis in China waren. Waar hij met zijn lengte enorm bekijks had. Gewillig liet hij zich fotograferen als zijnde een ongewone verschijning.
Er volgden nog vele reizen met NATUURSTEEN waar Anne als bijna vaste deelnemer meeging. Naar Hongarije, naar Duitsland en naar Italië. Hij wilde nog altijd met een groep naar Ierland, nog zo’n natuursteenland waar hij zijn hart aan verpand had. Naar de Ierse hardsteengroeves, en vooruit, als we er dan toch zijn natuurlijk ook naar de Ierse pubs, schilderde hij zijn ideale reis. Dat is er helaas niet meer van gekomen.
Via een stapvriend die bij een natuursteenbedrijf werkte, kwam Anne in 1968 in de natuursteensector terecht. Wat volgde was een jarenlange carrière, eerst zeventien jaar als restauratiesteenhouwer, vervolgens als commercieel adjunct-directeur bij Steenhouwerij Zederik. De laatste jaren werkte hij als natuursteenadviseur.
Een echte natuursteenpurist. Die omschrijving paste perfect bij Anne, hij hield van het materiaal. We hadden wel eens discussies over het feit dat ik artikelen publiceerde over zo dun mogelijke platen natuursteen. Dat was volgens hem geen natuursteen. Hij gruwelde van keramische materialen, dat had niets met steen te maken. Omdat ik daar ook over publiceerde, besloot hij zijn lidmaatschap van de Redactie Advies Commissie van NATUURSTEEN op te zeggen. Het betekende niet dat ik geen advies meer van hem kreeg. Tot voor kort belde, mailde of appte hij na een verschenen uitgave met complimenten en uiteraard ook met kritiekpunten.
Anne zette zich fervent in voor het behoud van het ambachtelijke werk van de steenhouwer, het met de hand maken van een werkstuk. “Wat mij het meeste aansprak aan het beroep van steenhouwer, was dat je met je handen iets maakt waar jezelf, je kinderen, kleinkinderen en verder nageslacht met trots op terug kan kijken”, liet hij in 2020 optekenen in de rubriek Oud Gedaan in NATUURSTEEN. En Hij had oog voor detail en kunde. Daarom was hij jarenlang jurylid van de Natuursteenpenning, een onderscheiding die dit jaar voor het eerst zijn naam draagt. Zo blijft zijn naam voor altijd verbonden aan al het moois dat met zijn favoriete materiaal natuursteen kan worden gemaakt.
We – want ik mag in deze ook namens Peter Vorstenbosch spreken – zullen hem missen.
Wilbert Leistra
Redactiecoördinator NATUURSTEEN